Een onverwachte les geschiedenis onderweg naar de Amalfikust
Normaal schrijf ik niet zo snel over een reisdag.
Je kent het wel: inpakken, rijden, uitpakken en verder.
Maar deze dag was anders.
Want als je van Bracciano naar de Amalfikust rijdt, dan kom je langs Pompeï.
En daar kun je niet zomaar aan voorbijrijden.
Dat voelt als een noodzakelijk stukje geschiedenis, eentje die je gewoon mee móét pakken als je in de buurt bent.
De rit duurt zo’n drie uur, met wat extra file bij Rome. Geen verrassing op een doordeweekse ochtend. Rond lunchtijd komen we aan. En dat komt goed uit, want zodra je eenmaal in het archeologische park bent… geen restaurant meer te bekennen. Dus eerst een stevige lunch, wetende dat het warm is en we zeker een paar uur gaan lopen. En net voor de ingang bevinden zich een aantal restaurantjes.
Binnen krijgen we een boekje en een kaart mee, alles netjes in het Nederlands. Alleen… de nummers blijken totaal niet te kloppen met wat we buiten op de bordjes zien. Dus dan maar op gevoel. Beetje dwalen, beetje ontdekken. En dat past eigenlijk ook wel bij zo’n plek.
Het is indrukwekkend.
De ruïnes, de vitrines met versteende mensen, het besef van wat hier ooit gebeurde.
Alleen jammer dat het zó druk is. Echt een foto maken zonder mensen erop? Vergeet het maar.
Daar heb je tegenwoordig allemaal handige apps voor om de mensen weer van je foto’s te poetsen. Laat dat maar aan je tieners over, die weten precies hoe dat moet.
Langzaam werken we ons een weg richting het hoogtepunt: de grote arena.
Maar net als we denken daar een mooi moment te beleven, blijkt die gesloten wegens werkzaamheden. Best een domper. Zeker omdat nergens staat aangegeven dat je er niet in mag. Dat had even gemeld mogen worden.
Wat wél fijn is: kinderen mogen gratis naar binnen. Ze vragen niet eens naar leeftijden, alleen even een blik op de kids. Scheelt toch weer, zeker als je net als wij er 5 bij je hebt.
Rond vier uur stappen we weer in de auto, nog één uurtje rijden naar onze verblijfplek aan de Amalfikust. Maar daar wacht ons nog een laatste uitdaging van de dag: 126 traptreden omhoog met de koffers. Geen auto die er kan komen, dus alles moet te voet. Maar het uitzicht van je balkon is het dan meer dan waard over de zee en het stadje.
Ik help je graag bij het plannen van een zorgeloze en onvergetelijke reis.
Lees ook mijn andere Italie blogs:
Op bezoek bij een van de kleinste landen ter wereld: San Marino (en de tip van de Bertolli-dame)
Rome in 1 dag met tieners: kan dat? Jazeker. Zo deden wij het.
Lava, luxe en lauwe broodjes: een week in Tropea met een vulkaan als hoogtepunt
Italië met pubers: mijn 3 favoriete plekken (en waarom jij daar ook heen wilt)